een eerbetoon aan Appel en Maaskant

Het Hofpleintheater is uniek in zijn soort. Het is gevestigd in een gebouw van de beroemde Rotterdamse architect Hugh Maaskant, waar een enorm kunstwerk van Karel Appel de gevel siert. Het reliëf van glas en beton zorgt voor een adembenemend lichtspel als de zon in de foyer schijnt. 'S nachts wordt het werk van binnenuit verlicht, zodat voorbijgangers op het plein ervan kunnen genieten.

De opvallende glas-in-beton sculptuur van Karel Appel contrasteert met de strakke lijnen van de architectuur van Maaskant. Grillige vormen verwijzen naar de ogen, oren en monden van kinderen die hun weg vinden in het oorspronkelijke schoolgebouw.

Centraal gelegen boven de ingang van het gebouw draagt het kleurrijke kunstwerk ongetwijfeld bij aan de beleving van het interieur van de foyer, het trappenhuis en de entresol. De abstracte vormen en primaire kleuren spelen een spel met het licht en daarmee ook met de beleving van de ruimte.

Het spreekt voor zich dat wij deze unieke combinatie van kunst en architectuur van begin af aan hebben willen koesteren. In onze samenwerking met kunstenares Corriette Schoenaerts hebben we Maaskants materiaalgebruik en Appels primaire kleuren als uitgangspunt genomen voor het totale interieurontwerp.

Het canvas waaraan we hebben gewerkt omvat een verscheidenheid aan texturen en oppervlakken: van de tapijten van de zaal, entresol tot de trappen en de theaterstoelen.

stel je voor

Een bezoek aan het theater begint zodra je het gebouw binnenstapt en een wereld van verbeelding betreedt. Het theater is een plek tussen fantasie en werkelijkheid, binnen en buiten, dag en nacht. Jeugdtheater Hofplein wil een onvergetelijk decor van verwondering zijn voor jonge theaterliefhebbers, met een fotogenieke aantrekkingskracht op andere doelgroepen.

Het ontwerp staat in het teken van verwondering en veegt het publiek bijna letterlijk van de sokken, omdat het de illusie oproept van vliegen in een veranderende lucht.

We creëerden een soort wondere wereld waarin het ogenschijnlijke contrast tussen het zware, monolithische materiaalgebruik van de Maaskant-architectuur en de organische, abstracte vormentaal van het werk van Karel Appel de basis vormt voor een kleurrijk, speels en innemend ontwerp dat een plek oproept waar alles mogelijk is.

De verwondering en fantasie van het publiek worden volledig aangesproken door het immersieve karakter van het totale kunstwerk.

Als bezoeker beland je in veelkleurige stoelen die ogen en oren hebben, net zoals je tijdens voorstellingen alleen je vermogen om te zien en te horen nodig hebt om geboeid te worden door de voorstelling op het podium. Het zal mensen van alle leeftijden inspireren en een gevoel geven dat alles mogelijk is.

starrennacht

De muren en vloeren zijn bedekt met een ontwerp dat evolueert van een helderblauwe hemel met sneeuwwitte wolken in de foyer tot een dromerige sterrenhemel in de theaterzaal.

In dit veranderende werk komen bezoekers grote, abstracte elementen tegen die verwijzen naar rotsen, moleculen en andere organische materialen.

Sommige elementen worden door het publiek geïnterpreteerd als zacht en licht, andere als hard en massief. In deze contrasten schuilt een verwijzing naar het contrast tussen de robuuste materialen en bombastische architectuur van Maaskant enerzijds en de organische vormen van Appel anderzijds

Verwijzingen naar de kunstwerken zijn ook te vinden in de kleurstelling van de zwevende objecten. Op de entresol is ervoor gekozen deze kleuren niet te uitgesproken weer te geven, zodat alle aandacht uitgaat naar het lichtspel dat door de gekleurde ramen schijnt. Hierdoor wordt de blik van de kijker automatisch naar het reliëf getrokken.

Een functioneel kunstwerk

De keuze voor een donkere sterrenhemel op het tapijt in de zaal komt voort uit praktische overwegingen, namelijk de technische eisen voor licht en akoestiek. Hetzelfde geldt voor de wanden, die licht absorberend moeten zijn.

Tenslotte zijn er 496 stoelen waarop de Rotterdamse jeugd theatervoorstellingen ontdekt. De veelkleurigheid van de zaal zoals die in de jaren negentig door Albert Diederik is ontworpen, is vertaald in een bonte verzameling van prints.

Corriette Schoenaerts heeft eigenzinnige verrassingselementen toegevoegd aan de klapstoelen: ogen en oren in verschillende kleuren geven de diversiteit van de stad en de inclusiviteit van het theater weer. Plus de boodschap dat het theater een plek is waar je oren en ogen open houdt.